به کجا می روی قدر دگر صبر کن عشق زمین گیر شود بعد برو
یا دل از دیدن تو سیر شود بعد برو
ای کبوتر به کجا
قدر دگر صبر کن آسمان پای پرت پیر شود بعد برو
تو اگر گریه کنی بغض من نیز می شکند خنده کن عشق نمک گیر شود بعد برو
یک نفر حسرت لبخند تورا می بارد خنده کن عشق نمک گیر شود بعد برو
صبر کن گریه به زنجیر شود بعد برو
خواب دیدی شبی از راه سواری آمد
باش باش ای نازنین ای مهربون باش خواب تو تعبیر شود بعد برو
حالا که غر رفتن داری پس برو
شبست و قایقم بشکسته و دریاست طوفانی
زهر موج به گوشم می رسد بانگ پریشانی
ره منزل نمی دانم ز غوغای گرفتاری
چو مرغی آشیان گم کرده در شبهای بارانی
لبم می خندد و دل در حصار سینه می گرید
ببین در برق چشمم آشکارا اشک پنهانی
قایقی خواهم ساخت خواهم انداخت به آب
دور خواهم شد از این خاک غریب
که در آن هیچ کسی نیست که دربیشه عشق
قهرمانان را بیدار کند قایق از تور تهی
و دل از آرزوی مروارید همچنان خواهم راند
نه به آبی ها دل خواهم بست نه به دریا پریانی که سر از آب بدر می آرند
و در آن تابش تنهایی ماهی گیران می فشانند فسون از سر گیوهاشان
همچنان خواهم راندهمچنان خواهم خواند دور باید شد دور
مرد آن شهر اساطیر نداشت زن آن شهر به سرشاری یک خوشه انگور نبود
هیچ اینهتالاری سرخوشی ها را تکرار نکرد چاله ابی حتی مشعلی را ننمود
دور باید شد دور نوبت پنجره هاست شب سرودش را خواند
همچنان خواهم خواندهمچنان خواهم راند
پشت دریا ها شهری است که در آن پنجرهها رو به تجلی باز است
بام ها جای کبوترهایی است که به فواره هوش بشری می نگرند
دست هر کودک ده ساله شهر شاخه معرفتی است
مردم شهر به یک چینه چنان می نگرند
که به یک شعله به یک خواب لطیف خک موسیقی احساس ترا می شنود
و صدای پر مرغان اساطیر می اید در باد پشت دریاها شهری است
که در آن وسعت خورشید به اندازه چشمان سحرخیزان است
شاعران وارث آب و خرد و روشنی اند پشت دریا ها شهری است
قایقی باید ساخت
دوستان عزیز چند تا عکس زیبا براتو گذاشتم امیدوارم خوشتون بیاد فقط نظر رو فراموش نکنید (چون نظراتون خیلی برام مهمه)
شبی گفتی نداری دوست من را نمی دانی که من آن شب چه کردم
خوشا برحال آن چشمی که آن را به زیبایی پسندیدی و رفتی
هوای دیده ابریست
پر از تنهایی نمناک هجرت
تو تا بیراهه های بیقراری دل من را کشاندی و رفتی
کنار دیدگانت چشمه ای بود و من درپای چشمه تشنه ماندم
تو بی آنکه بپرسی حال من را
ز آب چشمه نوشیدی ورفتی
پریشان کردی و شیدا نمودی تمام جاده های شعر من را
رها کردی شکستی خردگشتم تو پایان مرا دیدی و رفتی
خوابیدی بدون لالایی وقصه بگیر آسوده بخواب بی درد وغصه
دیگه کابوس زمستون نمی بینی توی خواب گلهای حسرت نمی چینی
دیگه خورشید چهرتونمی سوزونه جای سیلی های بادروش نمی مونه
دیگه بیدار نمی شی با نگرونی یابا تردیدکه بری یا که بمونی
رفتی وآدمک هارو جا گذاشتی قانون جنگل رو زیر پا گذاشتی
اینجا قهرند سینه ها با مهربونی تو تو جنگل نمی تونستی بمونی
دلت رو بردی باخود به جای دیگه اونجا که خدا برات لالایی می گه
می دونم می بینمت یک روز دوباره توی دنیایی که آدمک نداره
کاش می توانستم بگویم زیبایی رویایی...
ولی چه کنم لب هایم را به هم دوخته اند حتی نمی توانم بگویم برایم بمان ای کاش می توانستم بگویم برایم بمان بعداز رفتن تو دیگر بلبلان ترانه ی عشق را سر ندادند ماهی ها دیگر در آب بازی نمی کردند ابرها به سختی می گریستند آری او رفت به جایی که به آن تعلق داشت آنجاکه رسم عشق وفاست او رفت ...
با رفتن او قلبم ناگاه از تنگ بلور افتاد حتی نتوانستم خورده هایش را جمع کنم زیرا اشک امان دیدن را از من ربوده بو باز هم نتوانستم سد راه اشک خود شوم آنها راهشان را خودشان می یافتند سوگند به تو که تنها عشقم هستی بخاطر قداست عشقمان بخاطر تو که آرام جان هستی می میرم تا نام مرا به عنوان یک عاشق سرسپرده در کتاب عشق ثبت کنند
عاشق اگر بیند ستم کی شکوه از یارش کند بلبل نمی رنجد زگل هر چند آزارش کند
فکرم را به تو می ده بازوانم را به تو می بخشم و نگاهم از آن توست وشانه هایم که نپرس دیگر با من غریبه اند تمامی لحظه ها تو را می خواهند و برای عطر نفسهایت دلتنگی می کنندچگونه فراموشت کنم تورا که قلم سبزم را به تو هدیه کردم که حتی نوشته هایت هم رنگ نوشته هایم باشدپیشتر ها تو را نمی شناختند بهتر بگویمبا سبز رفاقتی نداشتندسبز را با تو شناختم و دلم می خواهد که با یاد تو همیشه سبز بنویسم دستت را به من بده فکرت را به من بده سرت را روی شانه هایم بگذار و بگذارعطر نفسهایت را میان هم قسمت کنیم
عزیز راه دورم بی تو چه سوت وکورم بی تو به مفت می ارزم یه دنیا زیر قرضم قربونت برم اللهی شاپرک سفیدم روزنه ی امیدم خورشید دل طللایی قصیده ی رهایی حالا که حرف دلامون یکی شد هر چی که دارم مال تو باقی عمرم مال تو شعر های عاشقونم اگه نمردم مال تو
(بقیه در ادامه ی مطلب)
اگر می خواستم مجازاتت کنم از تو می خواستم به اندازه ای که تو را دوستت دارم
مرا دوست داشته باشی
به انتهای جنون رسیده ام اکنون به انتهای خودم وابتدای چشمانت
من وغروب وسکوت وپاییز تو ونیامدن وعشوه های چشمانت
خدا کندکه بدانی چقدرمحتاج است نگاه خسته ی من به دعای چشمانت
